हरामाचा पैसा शरीराचा अवयव फाडून बाहेर येतो.?????
पंजाबमधील 'खन्ना' नावाच्या शहरात मेडिकल स्टोअर चालवणारा रमेशचंद्र शर्मा यांनी आपल्या जीवनाचे एक पान वाचले..ज्यामुळे वाचकांचे डोळे उघडतील..
रमेशचंद्र शर्मा यांचे मेडिकल स्टोअर जे बरेच जुने होते आणि चांगल्या स्थितीत होते.
रमेश जी म्हणतात की ...माझे मेडिकल स्टोअर खूप चांगले चालत असे आणि माझी आर्थिक परिस्थितीही खूप चांगली होती. माझ्या कमाईमुळे मी जमीन व काही प्लॉट, भूखंड विकत घेतले आणि मेडिकल स्टोअर बरोबर क्लिनिकल प्रयोगशाळा देखील उघडली. पण मी इथे खोटे बोलणार नाही.
मी खूप लोभी व्यक्ती होतो कारण.....
वैद्यकीय क्षेत्रात दुप्पट नसून अनेक पटींनी मिळकत होते.
बहुतेक लोकांना हे माहित नाही, किंवा असेलही , की वैद्यकीय व्यवसायात येणारे औषध 10 रुपये देऊन आरामात 70-80 रुपयांना विकले जाते. पण जर कोणी मला दोन रुपये आणखी कमी करण्यास सांगितले तर मी ग्राहकास अनेक वेळ नकार दिला .
बरं, मी इतरांबद्दल बोलत नाही, फक्त माझ्या कामाबद्लचे वास्तव व्यक्त करत आहे.
2008 मध्ये, एक म्हातारा वृध्द उन्हाळ्यात माझ्या दुकानात आला. त्याने मला डॉक्टरांची प्रिस्क्रिप्शन दिली. मी औषध वाचले आणि ते बाहेर काढले. त्या औषधाचे बिल 560 रुपये झाले. त्या म्हातार्या वृध्दाने आपले सर्व पॉकेट रिकामे केले होते पण त्याच्याकडे एकूण 180 रुपये होते. मला त्या वेळी खूप राग आला होता, कारण त्या वृद्ध माणसाचे औषध काढण्यासाठी मला बराच वेळ लागला होता आणि मुख्य म्हणजे त्याच्याकडे पुरेसे पैसेही नव्हते.
वृध्दाचा औषध घेण्यास नकारदेखील नव्हता. कदाचित त्याला औषधाची तीव्र गरज होती.
म्हातारा म्हणाला, "मला मदत करा. माझ्याकडे पैसे कमी आहेत आणि माझी बायको आजारी आहे. आमची मुलं आम्हाला विचारतही नाहीत. मी माझ्या बायकोला याप्रमाणे म्हातारपणात मरत असल्याचे पाहू शकत नाही."*
पण त्यावेळी मी त्या वृद्ध माणसाचे ऐकले नाही आणि त्याला औषध परत देण्यास सांगितले.
*येथे मी एक गोष्ट सांगू इच्छितो की खरं तर त्या म्हातार्याच्या औषधाची एकूण किंमत १२० रुपये होती. मी त्याकडून दीडशे रुपये घेतले असले तरी मी 30 रुपयांचा नफा कमावला असता. पण माझ्या लोभाने त्या वृद्ध म्हाताऱ्या असहाय माणसालाही सोडले नाही.*
मग माझ्या दुकानात उभे असलेल्या दुसर्या एका ग्राहकाने त्याच्या खिशातून पैसे काढून त्या वृद्ध माणसासाठी औषध विकत घेतले. पण त्याचा माझ्यावर कांहींही परिणाम झाला नाही. मी पैसे घेतले आणि त्या वृद्ध्याला औषध दिले.
वेळ निघून गेली आणि वर्ष 2009 आले. माझ्या एकुलत्या एका मुलाला ब्रेन ट्यूमर होता. पण आम्हाला माहित नव्हते... जेव्हा टेस्ट रिपोर्ट आला तेव्हा मुलगा मृत्यूच्या मार्गावर होता.
पैसा खर्च होऊ लागला आणि मुलाचा आजार अधिकाधिक वाढू लागला.
भूखंड, प्लॉट विकले गेले,
जमीन विकली गेली आणि शेवटी मेडिकल स्टोअर देखील विकले गेले, परंतु माझ्या मुलाची तब्येत अजिबात सुधारली नाही.
त्याचेही ऑपरेशन झाले आणि जेव्हा सर्व पैसे संपले तेव्हा डॉक्टरांनी मला माझ्या मुलाला घरी घेऊन जायला सांगितले.
त्यानंतर 2012 मध्ये माझ्या मुलाचा मृत्यू झाला.
आयुष्यभर पैशाची कमाई करुनही मी त्याला वाचवू शकलो नाही.
२०१५ मध्ये मलाही अर्धांगवायू अँटक आला आणि मलाही दुखापत झाली. आज जेव्हा माझे औषध येते तेव्हा त्या औषधांवर खर्च केलेले पैसे मला छळतात, चावतात कारण मला त्या औषधांची खरी किंमत माहित आहे.
एके दिवशी मी मेडिकल स्टोअरमध्ये काही औषधे घेण्यासाठी गेलो आणि मला 100 रुपयांचे इंजेक्शन 700 रुपयांला दिले. पण त्यावेळी माझ्या खिशात फक्त 500 रुपये होते आणि मला मेडिकल स्टोअरमधून इंजेक्शनशिवाय परत यावे लागले. त्यावेळी मला त्या म्हातार्याची खूप आठवण आली आणि मी घरी गेलो...
मी लोकांना सांगू इच्छितो की हे ठीक आहे की आपण सर्व मिळवण्यासाठी बसलो आहोत कारण प्रत्येकाचे पोट आहे. पण कायदेशीररित्या कमवा, प्रामाणिकपणे कमवा. गरीब असहाय लोकांना लुटून पैसे मिळवणे चांगले नाही, कारण नरक आणि स्वर्ग हे या पृथ्वीवरच आहेत, इतर कोठेही नाही.
मी लालची, लोभात असतांना स्वर्गात होतो आणि आज मी नरकात आहे.
पैसा नेहमीच मदत करत नाही. नेहमी नैतिकतेची भीती बाळगा . त्याचा नियम ठाम आहे कारण काहीवेळा अगदी लहानसे लोभदेखील आपल्याला मोठ्या संकटात आणू शकते.
जीवन हे बुद्धीबळाच्या खेळासारखे आहे आणि हा खेळ आपण नियती बरोबर खेळत आहात, या खेळात नियती तुमच्या प्रत्येक हाल - चाली नंतर गेम फिरवते..
हरामाचा रुपया शरीराचा अवयव फाडून बाहेर येतो.
जशी करणी तशी भरणी हे खोट नाही.
Bandu misal